Mapa - HMS Warrior (1860) (HMS Warrior)

HMS Warrior (ang. "Wojownik") – pierwszy brytyjski okręt pancerny (fregata pancerna) zbudowany w odpowiedzi na francuski "Gloire". "Warrior" był pierwszym żelaznym okrętem pancernym oraz największym, najszybszym, najsilniej uzbrojonym i najciężej opancerzonym okrętem w chwili powstania.

"Warrior" został zaprojektowany w odpowiedzi na wodowany w 1859 roku "Gloire", gdyż ówczesna brytyjska doktryna morska zakładała, że Royal Navy musi mieć najnowocześniejsze okręty na świecie i zawsze pilnie śledzono postępy w technice okrętowej oraz okręty wodowane przez inne państwa. Po wejściu do służby "Gloire" (który był opancerzony, ale miał konstrukcję drewnianą), Królewska Marynarka zamówiła u Isaaca Wattsa i Johna Russela okręt o żelaznej konstrukcji, który miał pod każdym względem przewyższać okręt francuski.

"Warrior" i powstały w tym samym czasie HMS "Black Prince" były konstrukcji całkowicie żelaznej i o mieszanym napędzie żaglowo-parowym. Przy projektowaniu tych okrętów nie zastosowano żadnych nowinek technicznych, ale po raz pierwszy połączono takie rozwiązania jak silniki parowe, żelazna konstrukcja, żelazne opancerzenie, śruby napędowe i gwintowane, ładowane odtylcowo działa. W momencie wejścia do służby okręty te były uzbrojone w dziesięć armat 110-funtowych (waga odnosi się do przybliżonej masy pocisku), dwadzieścia osiem armat 68-funtowych (ładowanych odprzodowo) oraz cztery armaty 70-funtowe. Załogę stanowiło 705 marynarzy i żołnierzy piechoty morskiej uzbrojonych w armaty polowe, muszkiety i kordelasy.

"Warrior" i "Black Prince" były eleganckimi, trzymasztowymi i dwukominowymi okrętami. Prędkość maksymalna przy żaglach wynosiła ok. 13 węzłów, a przy dodatkowym użyciu silników parowych wzrastała do 17 węzłów. Długie, smukłe kadłuby (stosunek długości do szerokości wynosił 6,5:1) dawały im znakomite właściwości manewrowe przy dużych szybkościach.